တစ္ခါတုန္းက ေမွာင္မည္းေနတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္ကေလး ( ၅ )တိုင္ ရွိတယ္ တဲ့။
ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြမွာလည္း အလင္းေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့။
ဖေယာင္းတိုင္( ၅ )တိုင္ရဲ့ အလင္းအားေၾကာင့္ ေမွာင္မည္းေနတဲ့ အခန္းဟာ လင္းထိန္ေနပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခန္းထဲကို ေလေျပေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး တိုက္ခတ္ေနသတဲ့။
တစ္ခါတစ္ေလမွာ ေလဟာ ျပင္းသြားလိုက္၊ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ေလဟာ ၿငိမ္သြားလိုက္နဲ႔ေပါ့။
ေလတစ္ခ်က္အေဝ့မွာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးတစ္တိုင္မီးၿငိမ္းသြားပါတယ္။ အခန္းဟာ အလင္းအား နည္းနည္းေလ်ာ့သြားတယ္ေလ။
အဲဒီဖေယာင္းတိုင္ေလးကို အခ်စ္လို နာမည္ေပးၾကည့္ရေအာင္။
အခ်စ္ဆိုတဲ့ အလင္းအားေလး ေလ်ာ့သြားေတာ့ အခန္းဟာနည္းနည္းေလး ေမွာင္သြားတယ္။
ေနာက္ထပ္ ေလတစ္ခ်က္အေဝ့မွာ ဒုတိယဖေယာင္းတိုင္ေလး မီးၿငိမ္းသြားျပန္တယ္။
အဲဒီ ဖေယာင္းတိုင္ေလးကိုေတာ့ သံေယာဇဥ္လို့ နာမည္ေပးၾကည့္ရေအာင္။
ဒီအခန္းထဲမွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ အလင္းေရာင္ရယ္၊သံေယာဇဥ္ ဆိုတဲ့ အလင္းေရာင္ရယ္ မရွိေတာ့ဘူး။
အခန္းဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေမွာင္ထု ပိုၿပီးေတာ့ႀကီးစိုးလာပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ေနာက္ထပ္ ေလတစ္ခ်က္အေဝ့မွာ တတိယ ဖေယာင္းတိုင္ေလး ၿငိမ္းသြားျပန္တယ္။
သူ႔ကိုေတာ့ ေမတၱာတရားလို အမည္ေလး ေပးလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ေလတစ္ခ်က္အေဝ့တစ္ခ်က္မွာ စတုတၳဖေယာင္းတိုင္ေလး ၿငိမ္းသြားျပန္ပါတယ္။
ဒီဖေယာင္းတိုင္ေလးကိုေတာ့ က႐ုဏာတရားလို့ အမည္ေပးမယ္ေနာ္
ဖေယာင္းတိုင္( ၅ ) တိုင္ အလင္းအားရွိတဲ့ ဒီအခန္းဟာ ဖေယာင္းတိုင္( ၁ )တိုင္မၽွသာ အလင္းအား ရွိပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ဆုံး ဒီဖေယာင္းတိုင္ေလးသာ ေလအေဝ့မွာ မီးညြန္႔ကေလး ၿငိမ္းသြားခဲ့ရင္ ဒီတစ္ခန္းလုံး ေမွာင္မည္းသြားေတာ့မွာပါပဲ။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခန္းထဲကို လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္
"ဟာအခန္းႀကီးက ေမွာင္မည္းေနတာပဲ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဖေယာင္းတိုင္ေလးတစ္တိုင္ လင္းေနေသးလို့"
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ရဲ့ မီးညြန္႔ေလးကို လက္ဝါးေလးနဲ႔ ကာလိုက္တယ္။ အလင္းေရာင္ မွိန္ပ်ပ်ေအာက္မွာ မီးၿငိမ္းေနတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ ( ၄ )တိုင္ကို ေတြ႕သြားတယ္။
ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလိုပဲ ေနာက္ဆုံးက်န္ေနတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ရဲ့ မီးညြန္႔ေလးနဲ႔ မီးၿငိမ္းသြားခဲ့တဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြကို မီးကူးေပးလိုက္တယ္။
ဒီအခန္းေလးက အရင္အတိုင္းပဲ ျပန္ၿပီးေတာ့ လင္းထိန္သြားပါေတာ့တယ္။
ဒီေနာက္ဆုံးက်န္တဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ေလးကို နာမည္ေပးၾကည့္ၾကရေအာင္။
ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ဆုံး ဖေယာင္းတိုင္ေလးရဲ့နာမည္ကို နားလည္ေပးမွု၊စာနာေပးမွု၊ ယုံၾကည္ေပးမွု ဖေယာင္းတိုင္လိုနာမည္ေပးထားပါတယ္။
ဒါဆို ေတြးၾကည့္ရေအာင္
လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အၾကားမွာ နားလည္ေပးမွု၊ စာနာေပးမွု၊ယုံၾကည္ေပးမွု အလင္းအားရွိတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ေလးသာ ရွိေနေသးရင္...
အခ်စ္ဆိုတာ ျပန္ျဖစ္နိုင္တယ္။ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ ျပန္ျဖစ္နိုင္တယ္။ ေမတၱာတရား က႐ုဏာတရားေတြ ျပန္ျဖစ္နိုင္တယ္။
နားလည္ေပးမွု၊ စာနာေပးမွု၊ယုံၾကည္ေပးမွုဆိုတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ေလးသာ မီးၿငိမ္းသြားခဲ့ရင္ အခန္းႀကီးဟာ ေမွာင္မည္းသြားသလို
အခ်စ္ေတြ၊ေမတၱာတရားေတြ၊သံေယာဇဥ္ေတြ၊က႐ုဏာတရားေတြျပန္ျဖစ္ဖို့ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။
လူ႔ဘဝရဲ့ အႏွစ္သာရလည္း မရွိေတာ့သလိုပါပဲ။
မိသားစုအခ်င္းခ်င္း အၾကားမွာ
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အၾကားမွာ
ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အၾကားမွာ
ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ အၾကားမွာ
အဖြဲအစည္း တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု အၾကားမွာ
နားလည္ေပးမွု၊စာနာေပးမွု၊ယုံၾကည္ေပးမွုဆိုတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ေလး လင္းေနဖို့ လိုမယ္ထင္ပါတယ္။
ဒီဖေယာင္းတိုင္ေလးသာ မီးၿငိမ္းသြားခဲ့ရင္ လူမွုဆက္ဆံေရးရဲ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ဘဝကို ခံစား နားလည္နိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ အၾကားမွာ နားလည္ေပးမွု၊စာနာေပးမွု၊ ယုံၾကည္ေပးမွုရွိရင္ ေပ်ာ္စရာ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။
မိဘအေပၚ နားလည္ေပးတတ္တဲ့ သားသမီးေတြကိုပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရတဲ့ မိသားစုဟာ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ။
ဒီလိုပါပဲ ... နားလည္ေပးတတ္တဲ့၊ စာနာေပးတတ္တဲ့ မိဘေတြရဲ့ သားသမီး ျဖစ္ခြင့္ရရင္လည္း ေပ်ာ္စရာပါပဲေနာ္။
ကိုယ့္ကို နားလည္ေပးတဲ့၊စာနာေပးတဲ့၊ ယုံၾကည္ေပးတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြသာ ကိုယ့္အနားမွာရွိရင္
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခင္မင္ခြင့္ရတာ ဘုရားေပးတဲ့ ဆုလာဒ္ပါပဲ။
ကိုယ့္ကို နားလည္ေပးတဲ့၊စာနာေပးတဲ့၊ယုံၾကည္ေပးတဲ့ခ်စ္သူနဲ႔သာ အတူေနခြင့္ရရင္
အခ်စ္ဆိုတာ ေပ်ာ္စရာပဲလို ခံစားမိမွာပါ။
အျပန္အလွန္ နားလည္ေပးတဲ့၊ စာနာေပးတဲ့၊ ယုံၾကည္ေပးတဲ့ လူ႔အဖြဲအစည္းေတြသာကၽြန္ေတာ္တို့ဝန္းက်င္မွာ ရွိခဲ့ရင္
ကၽြန္ေတာ္တို့ လူ႔ေဘာင္ လူ႔ေလာကႀကီးဟာ ဒီထက္ ပိုၿပီး သာယာလာပါမယ္။ၿငိမ္းခ်မ္းလာပါမယ္။တိုးတက္လာပါမယ္။
ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းလာပါလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္
ဘယ္ေနရာမွာမဆို နားလည္ေပးမွု၊စာနာေပးမွု၊ ယုံၾကည္ေပးမွုေတြသာ အျပန္အလွန္ ရွိၾကမယ္ဆိုရင္ ေလာကႀကီးဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေနမွာပါ။
Credit
