လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ
သူရဲ့ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာျပႆနာဆိုတာရွိတယ္။
လူသိေစခ်င္တာ ရွိသလို
လူမသိေစခ်င္တာလည္း ရွိတတ္ၾကတယ္။
အဲ့ေၾကာင့္ အေပါင္းသင္း
ဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္မွာ
သိေပမယ့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရသလို
သိေပမယ့္ မေျပာပဲ
ေနေပးရတာလည္း ရွိတယ္။
ဒီေနရာမွာ စာနာမွု႔က
လူတေယာက္ရဲ့အဆင့္အတန္းကိုျပတယ္။
မိတ္ေဆြအစစ္လို႔ ထင္ရတဲ့
ထင္ခဲ့တဲ့ လူတခ်ိဳ႕က
ကိုယ့္ရဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အေၾကာင္းအရာေတြကို
အတင္းတုပ္တဲ့အခါ၊ ပုံႀကီးခ်ဲ႕တဲ့အခါ
ကိုယ္ကသိေပမယ့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္
လိုက္တာလည္းရွိတယ္။
သူတို႔ ပုံႀကီးခ်ဲ႕လို႔ သိသြားတဲ့သူေတြက
မထိခလုတ္၊ ထိခလုတ္နဲ႔
ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ရိသဲ့သဲ့ လာလာေျပာေသာအခါ
ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာဘူး။
ဒီစကား ဘယ္သူဆီကလာသလဲဆိုတာသိေနတယ္။
ဒါေပမယ့္ သည္းမခံနိုင္တဲ့တေန႔
ျပန္ေျပာရင္လည္း
တေယာက္ မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္
ၾကည့္နိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ေျပာခ်င္တာက
ဘာေၾကာင့္
လူမွုေရးနယ္ပယ္မွာ
စည္းမထားတာလဲ။
ဘာေၾကာင့္
ကိုယ့္ရဲ့ ပါးစပ္ကို စည္းကမ္းရွိေအာင္
မထိန္းသိမ္းနိုင္တာလဲ။
ဘာေၾကာင့္
သူမ်ားရဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို
ပယ္ပယ္နယ္နယ္ေျပာၿပီး
အရသာ ခံခ်င္ရတာလဲ။
လူတေယာက္ရဲ့အဆင့္အတန္းက
ေငြေၾကးခ်မ္းသာမွု မဟုတ္ဘူး။
လူတစ္ေယာက္ရဲ့အဆင့္အတန္းက
ပါးစပ္စည္းကမ္းရွိဖို႔နဲ႔
စာနာနားလည္ ေဖးမတတ္မွုပါ။
Credit
