(ေရွးလူႀကီးသူမ_ဆိုရိုးစကားမ်ား)
(၁) မေဟာင္တတ္ေသာ ေခြးသည္ ကိုက္တတ္၏။
စကားမေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနသူသည္ မိုက္တတ္၏။
(၂) အေကာင္းေျပာလ်င္ ခ်က္ခ်င္း ၀မ္းမသာပါႏွင့္ ။
မေကာင္းေျပာလ်င္လည္း ခ်က္ခ်င္း ၀မ္းမနည္းပါႏွင့္။
(၃) ကန္ဖူးေသာ ျမင္းသည္ ကန္ခ်က္ကို မေမ့။
လူသည္လည္း အက်င့္ပ်က္ကို မေမ့။
(၄) ထိုင္သည့္အခါ ေအာက္ကို ၾကည့္ပါ။
ထသည့္အခါ အေပၚကို ၾကည့္ပါ။
(၅) မပုပ္ေသာ အသီးကို ပိုးမထိုး။
မရွိေသာသူကို သူခိုးမခိုး။
(၆) လက္ေျခတို႔သည္ ၀မြးဗိုကြ၏ ေက်းကၽြန္ျဖစ္သည္။
မည္သူကမၽွ အလကားေခၚမေကၽြးနိုင္။
(၇) ခေမာက္သည္ လူ၏ ဦးေခါင္းႏွင့္ မကင္း၊
လူတိုင္းသည္ အခ်စ္ႏွင့္ မကင္း။
(၈) ႏွုတ္ခမ္းရြဲ႕သူသည္ ဆဲေရးတတ္၏၊
မာနႀကီးသူသည္ စကားက်ဲ၏။
(၉) ဦးခ်ိဳမေကာင္းေသာ ႏြားကို မေမြးပါႏွင့္၊
အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေလလြင့္ေနသူကို မေကၽြးပါႏွင့္။
(၁၀) အစားေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္တတ္၏၊
စကားေၾကာင့္ မုန္းတတ္၏။
(၁၁) ျမန္ျမန္စားေသာ္ နင္တတ္၏၊
ျမန္ျမန္ေျပးေသာ္ ေခ်ာ္လဲတတ္၏။
(၁၂) ခ်စ္လၽွင္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ အလကားေပးရာ၏၊
အေရာင္းအ၀ယ္ျပဳလ်င္ အမ်ားတကာကဲ့သို႔ ေစ်းယူရာ၏။
(၁၃) ႏွုတ္ခ်ိဳေသာ္ ပုခုံး သက္သာ၏၊
ႏွုတ္ခ်ိဳေသာ္ ဗိုက္ျပည့္၏။
(၁၄) ေရကန္ကို ဆဲဆိုလ်င္ ငါးသတၱဝါတို႔ စိတ္နာတတ္၏၊
ေခြးကို ဆဲဆိုေသာ္ အိမ္ရွင္သည္ စိတ္နာတတ္၏။
(၁၅) အရိပ္ခိုေသာ္ အကိုင္းကို မခ်ိဳးရာ၊
မိုးႀကိဳးမပစ္ေသာ္လည္း ေႁမြကိုက္တတ္၏။
(၁၆) က်ီးကန္းအား သစ္ေစးပုံးကို မေစာင့္ေစရာ၊
သူခိုးကို ဥစၥာထုပ္အား မေစာင့္ေစရာ။
(၁၇) အတူတကြ ဝိုင္း၀န္းစားမွ အရသာၿမိန္၏၊
အတူတကြ ဝိုင္း၀န္းမမွ အေလးခ်ိန္ေပါ့၏။
(၁၈) နက္ေသာေရသည္ အသံတိတ္ဆိတ္၏၊
ပညာရွိသည္ တိတ္တိတ္ေနတတ္၏။
(၁၉) ေတာခ်ဳံကိုလည္း မပ်က္ေစရာ၊
ယုံကိုလည္း မလႊတ္ထြက္ေစရာ။
(၂၁) ၾကာပန္းကိုလည္း မႏြမ္းေစရာ၊
ေရကိုလည္း မေနာက္ေစရာ။
(၂၂) စားလို၍ ေမးျမန္းတတ္သည္။
ခိုးလို၍ ထိတ္လန္႔ေအာင္ လုပ္တတ္သည္။
(၂၃) ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္သူ၏ မ်က္ႏွာသည္ စပ္ျဖဲျဖဲ၊
ရည္းစားစကား ေျပာသူ၏ မ်က္ႏွာသည္ ေပ်ာ့ရဲရဲ။
(၂၄) အုပ္စုကြဲေသာႏြားသည္ အမဲသားျဖစ္၏။
အမ်ိဳးကြဲေသာသားသမီးသည္ တျခားသူျဖစ္သြား၏။
(၂၅) လူျဖစ္လာလ်င္ မအပါႏွင့္၊
မိမိေက်ာ ကို လွန္၍ သူတစ္ပါးအား မျပပါႏွင့္။
(၂၆) လက္က်ိဳးလ်င္ အကၤ်ီထဲတြင္သာ က်ိဳးပါေစ။
(၂၇) ေျပာၿပီးေသာ စကား၊ ဓားျဖင့္ခုတ္မိသြားေသာ အရာ၊
က်ိဳးသြားေသာ ေက်ာက္ခဲတို႔သည္ မူလအတိုင္း ျပန္မျဖစ္ေတာ့။
(၂၈) အေျပာႀကီးေသာသူသည္ က်ားအရွင္ကို ဖမ္းမိတတ္၏။
(၂၉) က်ီးကန္းကလည္း ဇီးကြက္ကို မစြပ္စြဲပါႏွင့္၊
ဇီးကြက္လည္း က်ီးကန္းကို မစြပ္စြဲပါႏွင့္။ ေအာ္သံခ်င္း သိပ္မထူးပါဘူး။
(၃၀) လူသည္ အသက္ရွူတာျခင္း ျခားနား၏။
တခ်ိဳ႕က ငွက္ေပ်ာသီးကို ဆားႏွင့္ တို႔စားခ်င္ၾက၏။
(၃၁) မကတတ္လ်င္ အိုးစည္တီးသူကို မစြပ္စြဲပါႏွင့္၊
မလုပ္တတ္လ်င္ သူမ်ားကို မစြပ္စြဲပါႏွင့္။
(၃၂) သကာလိုခ်ိဳေသာ တရားကို လူႀကိဳက္ရွား၏။
ပဲပုပ္လို နံေသာ အစားအစာကို လူႀကိဳက္မ်ား၏။
(၃၃) သူတစ္ပါးကို ခိုင္းလ်င္ စိတ္တိုင္းမက်နိုင္၊
နာေခါင္းျဖင့္ စားလ်င္ ဗိုက္မ၀။ (အနံ့ခံရ႐ုံျဖင့္ ဗိုက္မ၀ဟု ဆိုလို၏)
(၃၄) သူတစ္ပါးကို လက္ညႇိုးထိုး၊
ကိုယ္ဘက္ သုံးေခ်ာင္းတိုး။
(လက္မႏွင့္ လက္ညႇိုးသာ သူမ်ားဘက္ကို လွည့္၏၊
လက္ခလယ္၊ လက္သူႂကြယ္ႏွင့္ လက္သန္းသည္ ကိုယ့္ဘက္ကို လွည့္ေန၏)
(၃၅) ထက္လွစြာေသာ ဓားသည္ သူ၏ ဓားရိုးကို ျပန္ၿပီး မခုတ္နိုင္။
(၃၆) အသြင္ေျပာင္းေသာ သမန္းက်ားသည္ ႏြားကိုေဖ်ာက္၏။
အသြင္ေျပာင္းေသာ သူသည္ အမ်ိဳးေပ်ာက္၏။
(၃၇) မကိုက္တတ္ေသာ ေခြးသည္ ေဟာင္၏။
ေငြမေခ်းသင့္ဘဲ ေခ်းေပးလ်င္ ဒူးေညာင္း၏။
(၃၈) ဆင္ေျပာင္ႀကီးသည္ သဈတုံးကွီိးကို ခ်ီနိုင္သကဲ့သို႔
စာကေလးသည္လည္း ျမက္ပင္ကို ခ်ီနိုင္ပါသည္။
(၃၉) မတ္တပ္ရပ္လ်င္ အေပၚထုတ္တန္းကို ၾကည့္ပါ၊
ထမင္းခ်က္လ်င္ ထမင္းက်န္ကို အရင္ၾကည့္ပါ။
(၄၀) ငါးရံ့သည္ ေရထဲတြင္ တစ္သက္လုံး ေနေသာ္လည္း မျဖဴ။
ဗ်ိဳင္းသည္ ကုန္းေပၚေနေသာ္လည္း မမဲ။
(၄၂) ေခြးက သန္းကို ကိုက္ေသာ္လည္း သန္းမေသ၊
သန္းက ေခြးကို ကိုက္ေသာ္ လည္း ေခြးမေသ။
(၄၃) ကံမေကာင္းလ်င္ သစ္ပင္ကို အမီျပဳေသာ္လည္း သစ္ပင္သည္ လဲက်၏၊
တိုင္ကို အမီျပဳေသာ္လည္း တိုင္သည္ လဲက်ရာ၏။
(၄၄) ဒုကၡေရာက္ခ်ိန္ ၀ကဝြံကိုေရွာငစြဉြ က်ားႏွင့္ ၀ငတြိဳးတတြ၏။
(၄၅) ဝါးခေမာက္လုပ္သူ ဖက္ခေမာက္ကိုေဆာင္း၊
အိုးစည္လုပ္သူ ဝါးေခါင္းကို တီး။
(၄၆) ကိုရင္ကေလးသည္ ေၾကးစည္ႀကီးကို ရိုက္ခတ္၍ အျမဲတမ္း ငိုေအာင္ျပဳ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ေၾကးစည္ႀကီးသည္ ကိုရင္ကေလးကို ျပန္ရိုက္ခတ္ေသာအခါ ကိုရင္ကေလးသည္ ေၾကးစည္ထက္ အၾကာႀကီး ငိုေနတတ္၏။
Credit
